დილით ჩემს ოთახში მზის სხივებმა შემოანათა. გული ამიჩქარდა,რადგან დღეს უნდა შევხვედროდი მას.... ავდექი,გავიზმორე და ჩემს მობილურს დავხედე. უკვე 11 საათი იყო და თან მესიჯი მქონდა 'მისგან'. გული ფეთქავდა და თან იმდენად რომ მეგონა ყველას ესმოდა... წერილში ეწერა 'მე მჯერა რომ ჩვენ ვიქნებით ერთად' .
მის ამ სიტყვებზე უბრალოდ გამეღიმა და სიცოცხლით სავსე შევედი აბაზანაში. თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში ჩემთვის საკვები მოვიმზადე. სახლში მარტო ვცხოვრობდი-მე არ მყავს მშობლები. ბავშვთა სახლში გავიზარდე,სადაც უამრავი რამ ვისწავლე და უკვე დამოუკიდებლად შემიძლია ცხოვრება. თითქოს არ მაქვს მიზეზი ვიყო ბედნიერი,მაგრამ ეს უმიზეზობაც ბედნიერს მხდის. მე შემიძლია ვიცოცხლო,შემიძლია გავაკეთო ის რაც მინდა,მყავს გვერდით ისეთი ადამიანები როგორებიც ჩემი მეგობრები და შეყვარეუბლი არიან. ყოველთვის კარგზე უნდა იფიქრო,რადგან ცხოვრება არ არის თამაში,ისევ თავიდან რომ ითამაშო. ცხოვრებაში ერთხელ იბადები და ცოცხლობ-ეს წუთები რომლებსაც დედამიწაზე ატარებ,ბოლომდე უნდა გამოიყენო... საუზმის შემდეგ ჩემი პატარა ჩანთა ავიღე და კარები დავხურე. მდიდარი არც არასდროს ვყოფილვარ,მაგრამ ჩემი შემოსავალი ყოველთვის მქონდა-რომლითაც ბინის ქირას ვიხდი და თან თავსაც ვირჩენ. გარეთ ერთი პატარა ბავშვი იჯდა ქუჩაში. გავიარე თუ არა,თავისი ნათელი,მოწყენილი თვალები შემომანათა და მუდარით მითხრა
-დამეხმარეთ ძალიან გთხოვთ... მე ჩემი საფულიდან ამოვიღე ყველაფერი რაც მქონდა და მას მივეცი. გოგონამ გაკვირვებულმა დახედა ჩემს მიერ მიცემულ თანხას და ომახიანად მითხრა -დიდი მადლობა ქალბატონო,ღმერთმა დაგლოცოთ -არაფრის ჩემო პატარა მეგობარო,უბრალოდ გთხოვ დაიმახსოვრე ერთი რამ კარგი ? არასდროს მოიწყინო,ყოველთვის ყველა სიტუაციდან არსებობს გამოსავალი,იყავი ის ვინც ხარ და დამიჯერე ყველაფერს მიაღწევ.. ღმერთი მართალ ადამიანებს ყოველთვის ეხმარება -დიდი მადლობა,დიდი მადლობა -მომაძახა ბავშვმა და გახარებული დედიკოსკენ გაიქცა. მე გზა განვაგრძე და იქვე მყოფ ეკლესიაში შევიარე. -ღმერთო გევედრებით,ჩემი მშობლები თუ თქვენთან არიან კარგად ამყოფე... თუ აი აქ,დედამიწაზე ცხოვრობენ ერთხელ მაინც შემახვედრე და მომეცი უფლება ოდესმე დედაჩემს 'დედა' დავუძახო.. პირჯვარი გადავისახე და ის ადგილი დავტოვე. დანიშნულების ადგილას გავემართე,სადაც მისვლისთანავე 'ის' დამხვდა. -შენ აქ ხარ-ვუთხარი მე მას . არაფერი უთქვამს უბრალოდ გულში ჩამიკრა... -იცი,დღეს ერთი ბავშვი ვნახე,რომელიც ბედნიერი გარბოდა ვიღაცისკენ. რა საოცარია არა?! არადა ჩაცმულობით მათხოვარი მეგონა... მე ვდუმდი და მას ვეხუტებოდი. თუმცა სალაპარაკო რა გვქონდა რომ?! მე ის მიყვარდა,მას კი მე ვუყვარდი... -გპირდები,გპირდები რომ არასდროს მიგატოვებ!-მითხრა მან და გულში უფრო მაგრად ჩამიკრა. -არადროს -გავიმეურე მე და გავუღიმე. ჩვენი შეხვედრა მალევე დამთავრდა,რადგან სამსახურში მეჩქარებოდა. -კიდევ როდის შევხვდებით ? -მოგწერ მობილურზე. სავარაუდოდ მალე-მითხრა და შუბლზე მაკაოცა. მე წამოვედი... გზაში ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობდი. მე ის ძალიან მომწონდა და ღმერთის მადლიერი ვიყავი. სამსახურში მივედი და მუშაობა დავიწყე. მე კაფეტერიაში მიმტანად ვმუშაობდი. ჩემი მობილური აწკრიალდა... უცებ მივვარდი ტელეფონს რადგან გულმა მიბრძანა ჩქარა აიღეო. რა თქმა უნდა 'ის' რეკავდა. -რა იყო ? -პასუხი არავის გაუცია. -დევიდ,გესმის ჩემი ? რა ხდება ? რა ? -უკაცრაად,თქვენ დევიდის ვინმე ბრძანდებით? -დიახ,შეყვარეუბლი და რა იყო ?
-ბოდიშით,მაგრამ სამწუხარო ამბავი უნდა შეგატყობინოთ... გულმა ეს წინადადება,თავისით დაამთავრა. -ის,ის გარდაიცვალა? ხმა არავის ამოუღია. უცებ ტირილი ამივარდა -ვწუხვართ ქალბატონო,ძალიან ვწუხვართ მე ის დამპირდა რომ მალე მნახავდა ! ის დამპირდა რომ არასდროს მიმატოვებდა
და მაინც მიმატოვა.... _________________________ ბავშვებო იმედია მოგეწონათ ;დდ ჩემი პირველი ჩანახატია და ძაანაც არ გამაკრიტიკოთ ;დ
| 
86
65
0
